VERHAAL 2 - Diego
Idolen zijn voor het leven. Als kind was ik idolaat van twee voetballers. Hendrik Johannes Cruijff en Diego Armando Maradona. Voornamelijk excellerend in twee verschillende decennia, maar met die twee mannen is mijn liefde voor het voetbal ontstaan. Nog altijd zie ik de twee als de beste voetballers die ooit hebben bestaan. Ondanks Pélé. Ondanks Messi. Ondanks.. afijn, noem ze maar op.
Betere waren er niet.
Cruijff heb ik ooit mogen ontmoeten – zelfs zijn hand mogen schudden. Bij De Meer in Amsterdam kon je de spelers en trainers gewoon tegen het lijf lopen. Je kon bij het kantoor naar binnen en via de administratie zo de gang in lopen waar iedereen zomaar rondliep. Geen bewaking, geen perschef, geen hekken.
De ontmoeting met Maradona kwam er niet en zal er na vandaag ook nooit meer komen. Met zijn dood – die niet onverwacht komt – spat zelfs op mijn bijna vijftigste nog een droom uiteen. Ooit deze man de hand schudden. En ja, hij heeft zijn leven te grabbel gegooid, hij heeft geleefd als zijn sportieve equivalent in Frankrijk en als het woord roofbouw niet bestond, dan had hij het vast uitgevonden.
Maar wat was ik er dichtbij in het najaar van 2001. We waren op vakantie op Cuba. Sowieso onvergetelijk omdat we in het vliegtuig zaten op 9/11 tijdens de aanslagen. Het was algemeen bekend dat Diego in een kliniek trachtte af te kicken van zijn cocaïneverslaving. Met veel rondvragen en spitten vonden we het adres van de kliniek in Havana. Ik trok de stoute schoenen aan en op goed geluk reden we met een taxi – zo’n mooie oldtimer – naar het bewuste adres.
Het was een omheind complex en we drukten op de eerste de beste deurbel die we zagen. “We komen voor Diego,” stamelde ik in steenkolen-Engels, op van de zenuwen en opwinding.
Tot onze verbazing liet de man ons na overleg binnen en ineens stonden we op het middenterrein van een verzameling gebouwen, wat nog het meeste weg had van een bungalowpark.
We werden gewenkt door een man en volgden hem. Ging het nu gebeuren? De ontmoeting met mijn idool? Alleen een hand. Een omhelzing. Een foto. Een ‘dankjewel’ voor de goal tegen Engeland in 1986. Tegen hem zeggen dat deze goal voor mijn leven lang in mijn netvlies staat gelaserd. Die beelden van het WK in Mexico, met die iconische schaduw in de middencirkel. Dat wegdraaien waarmee zijn actie begint. Zeven Engelsen het nakijken. In mijn ogen zal er nooit meer een mooier doelpunt worden gemaakt dan die op 22 juni 1986.
We stoppen bij een appartement. De deur is dicht, evenals de gordijnen. De man heeft kennelijk een sleutel en gaat naar binnen. Hij sommeert ons te wachten. Na vijf minuten lijkt het grote moment daar. Echter is het groepje mannen voor de deur grotere geworden en overleg volgt. Dan komt de aap uit de mouw. Er moet geld op tafel komen om Diego te mogen ontmoeten. Veel geld.
Ik weigerde en ontdeed mezelf op dat moment de enige mogelijkheid in mijn leven mijn idool te ontmoeten. Niet voor elke prijs, dacht ik toen.
Vandaag 25 november 2020 overleed Diego Armando Maradona. Een grootheid die – zoals zovelen – niet kon dealen met de faam die hij verwierf en verzandde in ellende en problemen.
Fenomeen. Mijn held voor altijd.